Er zijn maar weinig onderzoeken bij Bommel geweest, waarbij ik er heilig van overtuigd was dat er niks bijzonders uit zou komen. Zo ook bij de heupfoto's van Bommel. En dan gebeurt het dus ineens. Dan blijkt een routinematig 'uitslag-telefoontje' ineens een hele vervelende verrassing. Heup naast de kom...
Ben ik er toch weer ingetrapt. Je zou toch denken dat ik ondertussen beter weet. Zeg nooit hardop dat het rustiger wordt als je een zorgintensief kind hebt! Maar ja, als je nooit eens iets hardop zegt, blijft het ook maar zo stil. En hoe moet 'de wet van de aantrekkingskracht' dan zijn werk doen?! Want, de PGB herziening is goed afgerond, de aanvragen voor hulpmiddelen ook en ook de indicatie voor de school voor speciaal onderwijs is afgegeven. En zo dacht ik dus in wat rustiger vaarwater richting de zomervakantie te dobberen. Stom, stom, stom!
Vinkje
Die heupfoto zat al 4 jaar in mijn achterhoofd. Bij kinderen die niet kunnen lopen of staan moet je een keer checken of dat kogeltje wel goed in dat kommetje zit, dat wist ik. Ik dacht alleen ook te weten dat hier niks uit zou komen. Puur routine. Vinkje erbij en klaar. Afgelopen november stond Bommel immers met veel pret voor het eerst in een Caddy (loophulpmiddel). Ze deed niks liever dan staan, ook als dat helemaal niet handig was. Zoals tijdens het verschonen of zo.
Nieuw terrein
Het telefoontje met de revalidatiearts leerde me echter dat de heupen van mijn kind naast de kom staan. De rechter wat meer dan de linker. Ook vertelde de arts dat zoiets geleidelijk ontstaat en dat de heupen soms ook weer even in de kom schieten. Ik had er nog niet eerder van gehoord: 'naast de kom'. Net als de woorden 'swash orthese' (heup spalk). Die heb ik even moeten googelen. Ook nieuw wordt de Orthopeed waar we naar doorverwezen worden. Ik dacht dat we zo'n beetje alle medisch specialismen ondertussen wel in 'ons bestand' hadden staan,
maar kennelijk miste er nog 1...
Je ziet het pas...
Cruyff zei ooit: "Je gaat het pas zien als je het doorhebt." En nu we dit weten, beginnen dingen inderdaad op hun plek te vallen. Ze zijn er eigenlijk ongemerkt ingeslopen de laatste tijd. Bommel trekt steeds vaker haar benen weer onder haar lijf, zoals ze de 1e 3 jaar ook deed. Als ze bij me op schoot zit, neemt ze niet meer het initiatief om te willen staan. Nu ik erover nadenk is dat misschien al wel 2 maanden zo... En als ik haar staand neer wil zetten, protesteert ze. Niet altijd, maar wel vaker dan hiervoor. Die heupfoto had dan ook niet beter getimed kunnen zijn.
Pijn?
Ik hoop met name dat we snel bij een Orthopeed terecht kunnen zodat we te weten komen waar we nu echt mee te maken hebben en een plan kunnen maken. Is die heup spalk voldoende of moet ze misschien geopereerd worden? En, mijn grootste zorg voor nu: heeft ze veel pijn? De revalidatiearts vertelde dát namelijk ook... Bommel heeft een hele hoge pijngrens. Zelfs bij haar nierbekkenontstekingen merkten we nooit iets. Koorts was toen het 1e signaal dat er iets mis was. Daar voelde ik me altijd enorm schuldig over. Hoe kan ik als haar moeder niet doorhebben dat ze pijn heeft? Net als dat ik me sinds het telefoontje afvraag waarom we de link niet eerder hebben gelegd...
Misschien komt het omdat Bommel een enorme bikkel is. Ze is vanaf haar geboorte gewend aan fysiek ongemak en ook aan pijn(lijke dingen). Ze heeft ermee moeten leren omgaan. En ondanks alles wat zij moet voelen in haar lijfje is ze 1 van de 2 meest vrolijke kinderen die ik ken. Lief. Knuffelig. Enthousiast. Ze is goud waard, die kleine. Maar nu ik dit weet, wil ik maar 1 ding: haar zo snel mogelijk helpen en die verrekte heupen terug in de kommen waar ze horen!
Nieuw terrein
 |
© 123RF Stockfoto, choreograph
|
maar kennelijk miste er nog 1...
Je ziet het pas...
Cruyff zei ooit: "Je gaat het pas zien als je het doorhebt." En nu we dit weten, beginnen dingen inderdaad op hun plek te vallen. Ze zijn er eigenlijk ongemerkt ingeslopen de laatste tijd. Bommel trekt steeds vaker haar benen weer onder haar lijf, zoals ze de 1e 3 jaar ook deed. Als ze bij me op schoot zit, neemt ze niet meer het initiatief om te willen staan. Nu ik erover nadenk is dat misschien al wel 2 maanden zo... En als ik haar staand neer wil zetten, protesteert ze. Niet altijd, maar wel vaker dan hiervoor. Die heupfoto had dan ook niet beter getimed kunnen zijn.
Pijn?
Ik hoop met name dat we snel bij een Orthopeed terecht kunnen zodat we te weten komen waar we nu echt mee te maken hebben en een plan kunnen maken. Is die heup spalk voldoende of moet ze misschien geopereerd worden? En, mijn grootste zorg voor nu: heeft ze veel pijn? De revalidatiearts vertelde dát namelijk ook... Bommel heeft een hele hoge pijngrens. Zelfs bij haar nierbekkenontstekingen merkten we nooit iets. Koorts was toen het 1e signaal dat er iets mis was. Daar voelde ik me altijd enorm schuldig over. Hoe kan ik als haar moeder niet doorhebben dat ze pijn heeft? Net als dat ik me sinds het telefoontje afvraag waarom we de link niet eerder hebben gelegd...
Misschien komt het omdat Bommel een enorme bikkel is. Ze is vanaf haar geboorte gewend aan fysiek ongemak en ook aan pijn(lijke dingen). Ze heeft ermee moeten leren omgaan. En ondanks alles wat zij moet voelen in haar lijfje is ze 1 van de 2 meest vrolijke kinderen die ik ken. Lief. Knuffelig. Enthousiast. Ze is goud waard, die kleine. Maar nu ik dit weet, wil ik maar 1 ding: haar zo snel mogelijk helpen en die verrekte heupen terug in de kommen waar ze horen!
LEES OOK: Grote Kunst, de blog dat Bommel voor het eerst in de Caddy staat.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten