maandag 5 september 2016

Mijn zus en ik

"Bommel gaat steeds een beetje vooruit. Ze wordt steeds een beetje normaler. Maar ze is ook nog steeds anders dan andere kinderen.", zegt Fiene. Ik snap wat ze bedoelt en ik knik. Ze gaat verder: "Ik kan niet wachten tot Bommel net zo groot is als ik, want dan is ze nóg normaler.". Ik hoor waar ze heen wil. Even twijfel ik. Moet ik het zeggen? Ik kijk Tycho aan. Ja, we moeten het zeggen. "Dat snap ik schat, maar Bommel wordt nooit helemaal normaal. Ze zal altijd anders blijven dan andere kinderen. Ook als ze groot is."

Ik aai over Fiene's rug. "Jammer hè?", zeg ik. Fiene knikt. "Papa en ik vinden dat ook heel jammer lieverd." Een moeilijk en verdrietig moment. We zijn alle 3 even stil. Dit is zo ontzettend NIET leuk om aan je eigen kind te moeten vertellen. Valse verwachtingen & in de waan laten zijn echter ook geen optie. Bommel wordt over 1 maand 4 jaar. Ik ben er af en toe al mee bezig. Fiene kennelijk ook. De laatste tijd hebben we vaker dit soort gesprekjes. Zoals laatst toen Fiene me ook zei dat ze niet kan wachten tot haar zusje groter is. "Dan kan ik écht met haar spelen, mam. Dan kunnen we meer dingen samen doen. En wat ik dan leuk vind is dat we dan niet alleen zusjes zijn, maar ook een soort vriendinnen."

Onmisbaar
Credit: maximkabb 123RF Stockfoto
Ik snap haar wens zo goed. Het is de wens die ik zelf ook had, toen we er tijdens mijn zwangerschap achter kwamen dat we een 2e dochtertje zouden krijgen. Ik heb zelf ook 1 zus. Door de woorden van Fiene denk ik aan haar. We kunnen met elkaar lezen & schrijven. Ze is mijn beste vriendin. We wonen niet bij elkaar om de hoek, maar we bellen elke week. Voor mij is zij onmisbaar. 

Mijn zus
Al begon het allemaal wat minder denderend...! Ik onthoofde haar Dream Glow Barbie en zij mijn Stewardess Barbie. Ik bekladde haar pop met wasco. Ik brak tot 3 x toe haar deurklink, omdat ik eraan hing terwijl zij haar deur dichthield. Ik mocht namelijk vaak niet op haar kamer komen. En toen ik dat toch deed, knalde ik per ongeluk haar cassetteradio op de grond. We speelden schooltje, rolschaatsten en tennisten op straat. We werden elkaars bondgenoten toen onze ouders scheidden. Ik mocht voor het eerst naar de kroeg met haar (Vond zij minder leuk. Niet cool natuurlijk). Toen we studeerden gingen we bij elkaar stappen. Ze was mijn getuige toen ik trouwde. En we waren samen zwanger; beide keren. Ze is er altijd voor me als ik haar nodig heb. En ook als ik haar niet nodig heb. Ze kent mij als geen ander. Ze is ongezouten, hartverwarmend, eerlijk, grappig, onhandig en energie gevend. Mijn zus. 

Dit alles heb ik ook voor míjn meiden gewenst. Het contact tussen hen is echter anders van vorm. Maar als ik zie hoe enthousiast en blij Bommel & Fiene van elkaar worden, hoe onverbrekelijk hun band is en hoeveel ze van elkaar houden... Dan zie ik: mijn zus en ik.



  

Naast een blog biedt Mantelmama ook tips m.b.t.: kwaaltjes(sonde)voeding en websites. 

Geen opmerkingen:

Een reactie posten