Hoe wordt de theorie van de Polysomnografie, die we in onze vorige les behandeld hebben, nou vertaald naar de praktijk? Om hier een goed beeld van te kunnen schetsen kies ik voor een verhaal uit de praktijk. Dat werkt toch altijd het beste…!
Stap 1: Goede voorbereiding
Een goede voorbereiding is
het halve werk. Ik zorg dan ook dat ik en Bommel goed uitgerust zijn. Het wordt
immers een lange nacht. Dit lukt altijd goed. Fiene is niet ziek en ligt niet
al 3 nachten bij ons in bed te hoesten. Dus ik begin de dag fris & fruitig en
stap in de auto. Ik rijd met een krijsende Bommel naar het ziekenhuis. Bij
aankomst ben ik in opperbeste stemming.
Stap 2: Warm welkom
Op de afdeling worden we
hartelijk welkom geheten door: niemand. De afdeling is verlaten. Gelukkig ben
ik geroutineerd en kan ik bij de receptie op het scherm zien welke kamer we
hebben. Daar gaan we dus maar naartoe. Onze komst blijkt tiptop voorbereid!
Na een tijdje begint Bommel
haar handje bijna op te eten en aangezien we toch nog moeten wachten, besluit
ik op zoek te gaan naar een lepel (net dat ene ding dat ik dus vergeten ben!). Geen
lepel te bekennen en niemand te zien, dus druk ik op de alarmknop. Ik hoop wel
dat er iemand komt. Ik bedoel, onze ‘zoon’ Bommel wordt per slot van rekening
verwacht. Echt: na 6 x hebben ze nog steeds niet door dat het een meisje is. En
ja hoor, daar staat zowaar iemand in een witte outfit bij de deur. We zijn
gered.
Stap 3: Vragenlijst
doornemen
Credit: avesun, 123RF Stockfoto |
Stap 4: Tijd om in te
snoeren
De tijd vliegt als je hier
bent, dus doe geen moeite en laat je boek thuis. Zorg dat je op tijd eet, want
daarna is het tijd om in te pluggen en te gaan slapen. Dat is trouwens 1
van de belangrijkste dingen: je kind moet lekker rustig liggen en vooral goed
slapen. Dat is uiteraard appeltje eitje na al dat gepluk en getrek aan haar
lijf. Bommel is de kalmte zelve. De PSG is van start...
Stap 5: De registratie
De registratie duurt 12
uur. Over het algemeen zijn dit hele rustige nachten. Reken er maar op dat je
lekker bij kunt slapen. Toch duurt het bij Bommel uuuuren voordat ze de slaap
vat. Vreemd, want ik stel me zo voor dat die strakke banden om je buik juist
heel prettig liggen; lekker knus. Als zij eindelijk slaapt en ik zelf net mijn
matras aangeraakt heb, staat de verpleegkundige voor mijn neus. De buikband
meet niet. En ook de zuurstof plakker registreert niet. Je kunt je voorstellen
hoe erg Bommel het op prijs stelt dat er in haar slaapzak het nodige technische
onderhoudswerk verricht wordt. Uiteraard met zachte hand, op fluistertoon en
met de lamp uit. Daar houden ze altijd goed rekening mee gelukkig… Ik ben zelf
ook nog steeds heel positief en kalm. De meest vlekkeloze PSG tot nu toe. Nog
maar 10 uur registratie te gaan!
Als ervaringsdeskundige is
het fijn dat je soms wat toe kunt voegen. 1 metertje plopte elke keer los. Het
is fijn dat je op die momenten kunt opperen dat die plakker ook meestal op de
benen geplakt wordt. Dan schiet het dopje niet zo snel los. Bleek een gouden
tip.
Stap 6: Eind registratie en
ontkoppeling
Na nog een uurtje slaap
gepakt te hebben komt, ondanks dat ik haar volgens mij net nog gezien heb, de
verpleegkundige weer langs. We kunnen de registratie stoppen. Gelukkig heeft
het technisch onderhoud tijdens de nacht er niet voor gezorgd dat Bommel
helemaal vol zit met extra plakkers en tape. Dus het verwijderen ervan is een
makkie. Knalrood en met de nodige pleisterresten zit Bommel daarna lekker aan
haar ontbijt. Het is weer voorbij.
Stap 7: Naar huis
Goed om te weten dat de
volgende ochtend de arts niet langskomt om te horen hoe het is gegaan en jou de
kans geeft je vragen te stellen. Wel zo makkelijk, kun je meteen naar huis!
Uitgerust en voldaan stap
ik in de auto. Halverwege de rit gaat er ineens een lampje branden en piepen in
de auto. Een PSG op wielen. Langs de kant en in mijn autoboekje kijken wat er
is. Fijn, het is gelukkig alleen maar de motor. Niks aan het handje dus! Na een
belletje met de garage, kan ik mijn rit naar huis vervolgen. Bommel past zich
goed aan de algehele stemming aan en zet het op een huilen om daarna in slaap
te vallen. Gelijk heeft ze.
Met het einde van het
praktijkgedeelte, zijn we ook aan het einde gekomen van deze les ‘Polysomnografie
voor Dummies’. Ik hoop dat je er iets aan hebt. Ik dank je voor je aandacht en
ik wens je veel succes in de praktijk. Dat zal je nodig hebben...!
LEES OOK:
Polysomnografievoor Dummies: de theorie
Naast een blog biedt Mantelmama ook tips m.b.t.: kwaaltjes, (sonde)voeding en websites.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten