dinsdag 31 mei 2016

Appels met Peren

"Kan jouw kind al lopen? Die van mij liep al met 8 maanden.". "Slaapt ze nog niet door? Nou die van mij wel hoor!". Al vanaf dat ik moeder werd, kan ik niks met dit soort gesprekken. Ik zie er de toegevoegde waarde niet van. In mijn optiek helpen we elkaar hier niet mee. Toen Bommel geboren werd, hielden dat soort gesprekken in ieder geval op! Dacht ik. Want ook in de zorgintensieve wereld wordt er gewedijverd, zo ondervond ik laatst. Ik trof namelijk 'De Superieure Zorgintensieve Moeder'...

De ouder die ik ontmoette vond zichzelf ver boven mij uitstijgen qua ervaring en qua medische bagage. Haar kind is jaren ouder dan Bommel (rond puberleeftijd) en heeft, zo liet ze duidelijk merken, ergere gezondheidsproblemen...
Ik vond de uitwisseling die we hadden zo bizar! Want, hoe maak je in godsnaam de afweging welke aandoening erger is om te hebben? In mijn optiek is dat echt appels met peren vergelijken. Wie ben jij om dit te mogen classificeren? En belangrijker nog: wat schiet je ermee op om die afweging überhaupt te willen maken? Alsof er een zorgintensieve rangorde is en ik haar moet erkennen als mijn meerdere. Belachelijk! Echt, ik snap dat niet. Ik kan het niet volgen. Wat mij betreft zitten we namelijk allemaal met 'onze appels en peren' in hetzelfde zorgintensieve schuitje. Wat je kind ook mankeert, ieder van ons maakt zich zorgen, heeft verdriet, zit in het ziekenhuis en wordt blij van de kleinste ontwikkelingsstapjes. We ontmoeten allemaal fijne en minder fijne artsen. En we worstelen allemaal met slapeloze nachten, met de uitdaging de balans te bewaken en goed in ons vel te zitten. Maar bovenal houden we allemaal onvoorwaardelijk van onze kinderen. 

Specialisten
Credit: Zackery Blanton 123 RF Stockfoto.
Bewerkt door Mantelmama
In mijn optiek is er dan ook meer dat ons bindt dan wat ons scheidt. Ik zie het zo: we zijn allemaal specialisten van onze kinderen. Op sommige vlakken heb je overlappende kennis en op andere vlakken niet. Op dat vlak ben jij de specialist. Ieder kind is immers uniek. Ik vind dat je er meer aan hebt jouw kennis te delen met de andere specialisten (lees: ouders), dan dat je die voor jezelf houdt. Samen weet je meer en samen kom je verder. Misschien kun je mij met 3,5 jaar ervaring inderdaad een junior noemen, prima, ik weet ook helemaal niet alles. Maar als ouder van een zorgintensief kind word je in rap tempo bijgeschoold! 
Wat je kind ook mankeert en in welke fase hij of zij ook zit. Zo weet ik nog geen bal van passend onderwijs, maar dat zal over een paar maanden anders zijn. Ik groei met Bommel mee en door haar leer ik iedere keer weer nieuwe dingen. 
De Superieure Zorgintensieve Moeder kan wel denken dat ze alles weet en op orde heeft, maar zorgintensief staat ook gelijk aan: onvoorspelbaar, acuut, onverwacht en veranderlijk. Ook als je kind 40 is, kun je nog door situaties overvallen worden. Doorgewinterd of niet. Die superioriteit is wat mij betreft dan ook een illusie. 

De onwetendheid voorbij
Wat doet een zelfverklaarde Superieure Zorgintensieve Moeder met de kennis die ze heeft? Laat ze de, in haar optiek, onervaren ouder zwemmen? Of komt ze van haar eigen voetstuk af en gaat ze naast diegene staan? Kan ze een arm om iemand heen slaan en zeggen: "Ik heb ooit ook in jouw schoenen gestaan, ik weet wat je doormaakt. Ik ben er voor je.". Helpt ze met tips? Of houdt ze liever haar eigen superioriteit in stand en houdt ze alle kennis voor zichzelf? Wat voor voorbeeld geeft ze? Vergeet niet dat er iedere dag nieuwe Mantelouders bijkomen. Iedere dag. Die zitten in een emotionele achtbaan, maken zich grote zorgen en weten helemaal nog niks van de zorgintensieve wereld. Zo ben ik er 3,5 jaar geleden ook ingerold. Wij allemaal. Ooit was de Superieure Zorgintensieve Moeder ook onwetend. Leek. Compleet afhankelijk van de specialisten om zich heen. De moeder die ik trof, leek dat allang vergeten.

Wat ik me tijdens ons contact met name afvroeg was:
Zijn jouw littekens dieper dan die van mij?
Is jouw hart voller van verdriet?
Zijn jouw zorgen groter dan die van mij?
Weegt jouw vreugde zwaarder?

Onze littekens en die van onze kinderen zitten op andere plekken, dat is waar.
Wat mij betreft is het echter de zorg en liefde voor onze kinderen die ons bindt. 
Al het andere is: appels met peren! 



  


Naast een blog biedt Mantelmama ook tips m.b.t.: kwaaltjes(sonde)voeding en websites. 

Geen opmerkingen:

Een reactie posten