Nog 2 maanden en dan wordt Bommel 3 jaar. Nu we terug zijn van vakantie merk ik dat die verjaardag me steeds meer bezighoudt. En niet op een goede manier helaas. Daar waar haar 1e verjaardag echt voelde als een groot feest, voelt haar aanstaande verjaardag eerlijk gezegd niet zo feestelijk...
Tijdens onze vakantie was er een jongetje van 3 dat dagelijks even een praatje kwam maken. Hij noemde Bommel steevast 'de baby'... Het contrast tussen hem en haar kon niet groter zijn. Confronterend en toch ook weer niet. Want Bommel is in veel opzichten nog steeds een baby. Qua uiterlijk, lengte en manier van doen gaat ze 'prima' door voor een groot exemplaar. De vraag "Hoe oud is ze?" wordt echter steeds pijnlijker om te beantwoorden. Het antwoord is eveneens een groot contrast met het meisje dat de mensen voor zich zien. Het cijfer 3 past daar niet bij.
Continu verlies
Met Bommels verjaardag in aantocht voel ik me niet zoals dat eigenlijk hoort. Ik twijfel af en toe of ik me zo wel mág voelen. Ik moet toch heel vrolijk en dankbaar zijn dat ze er is en hoe goed ze het doet? Ik moet me toch focussen op alle positieve dingen? Ja, dat ben ik ook en ja, dat doe ik ook. Maar met een zorgintensief kind zit je in een continu proces van verliesverwerking, van loslaten, van beelden aanpassen en verwachtingen bijstellen. Nu oktober nadert treedt het verdriet op de voorgrond.
 |
| Credit: ragakawaw 123 RF Stockfoto |
Het gat in Bommels ontwikkeling wordt groter. Alles wordt tastbaarder, zichtbaarder, voelbaarder en daardoor pijnlijker en verdrietiger. Verklaringen en excuses raken op. Zo klein is ze namelijk niet meer. Ik weet dat Bommel haar eigen pad bewandelt. Dat is 9 van de 10 dagen goed & geen enkel probleem. Maar nu rondom die 10e dag, die verjaardag, wakkert het mijn ongeduld aan en mijn verlangen naar de dingen die er (nog) niet zijn. De onwetendheid en onzekerheid waarin wij al 3 jaar verkeren zijn op dergelijke momenten mijn grootste vijand.
Droombeeld & nachtmerrie
Soms schieten er beelden door mijn hoofd van haar. De leeftijd die ze nu heeft, lopend op van die schattige wankele beentjes, armpjes in de lucht. Mama
roepend. Het is een beeld dat ik al vanaf haar geboorte bij me draag. Waarvan ik hoop dat het ooit uitkomt.
Al is ze dan misschien niet meer die dreumes van nu, maar wellicht een kleuter
of een jong kind. Het is mijn grootste droom en nachtmerrie in 1. Als het
uitkomt is dat fantastisch. Als het niet uitkomt: vreselijk. We weten het niet. Ik durf er bijna niet op te hopen en toch houdt het me op de been.
Fiene is er heilig van overtuigd dat als Bommel 3 is dat ze dan kan lopen en praten. "Dan kunnen we echt samen spelen.", zegt ze vaak. Alsof de klok magisch zal slaan en het ineens zo zal zijn. Ergens wens ik dat ze gelijk heeft. Want dat is precies wat twee zusjes van 6 en 3 jaar horen te doen: samen spelen, elkaar achterna rennen, ruzie maken om speelgoed en samen kletsen. Het belangrijkste doen ze gelukkig wel: samen lachen en knuffelen! Maar toch... ik snap heel goed wat Fiene bedoelt.
Mijn lieve Bommeltje wordt 3. Ze is het alleen niet.
Op 3 oktober zullen we zeker onze zegeningen tellen.
En we zullen er ook goed op proosten.
Maar wel met een lach en met een traan...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten